به یوونتوس هیچ امیدی نیست
 |
ما اینجا هستیم، دقیقا اینجایی که می بینید یک تیم از سیستم خارج شده، تیمی بی انگیزه، بی روح، بی رمق وبی برنامه با کمترین خلاقیتی که هیچ هدفی را در میدان بازی دنبال نمی کند، تمام اهداف خارج از میدان بارها و بارها تعریف و تایید میشود اما در میدان هیچ نشانی از برنامه ای منظم برای رسیدن به این اهداف دیده نمیشود. این حال روز یوونتوس کنونی ست، یووه ای که با مائوریتزیو ساری از پیشینه خود دور شد و هر چه بیشتر گذشت از خواسته ها و اهدافش نیز دورتر، دور و دور تا جایی که جام هایی که طی سال های اخیر رسیدن به آن بسیار ساده بود حالا دست نیافتنی شده اند.
این روزها یووه چندان لذت بخش و تماشایی بازی نمی کند، اگر بخواهیم بهتر توصیف اش کنیم باید بگویم این یووه اصلا بازی نمی کند چه برسد زیبا و تماشایی! این یووه چنان از شخصیت و ماهیت اش دور شده که اگر مدیران باشگاه زود اقدام نکنند نمی توان حتی به ادامه روند موفقیت های این تیم در رقابت های سری آ در سال های آینده امیدوار بود.
هر چه بیشتر از فصل می گذرد ناهماهنگی و بی برنامگی تیمی را بیشتر از پیش در کالبد تیمی یووه می بینیم، تیمی که اگر بازیکنانش خود به خودی راهی زمین شوند مطمئنا نمایش و عملکرد بهتری خواهند داشت تا با سیستم مربی فعلی شان، ساری که به نظر میرسد هر چه از حضورش بر نیمکت بیانکونری می گذرد توان و ایده هایش برای بازی گرفتن از شاگردانش کمتر و کم رنگ تر از آنچه که از ابتدای حضورش از او انتظار داشتیم، میشود.
او از یووه تیمی بی سیستم و بی انگیزه ساخته، تیمی که بیشتر به یک باشگاه تازه تاسیس شباهت دارد که با کمبودهایی روبروست و توان جذب مربی ای کارآمد نداشته و تنها یک شخص آشنا به دنیای فوتبال را خدمت گرفته و او تنها به این مسئله آگاه است که در فوتبال یازده بازیکن راهی زمین می شوند و با پاسکاری توپ را به دروازه حریف نزدیک می کنند و در ادامه اگر توانستند در یک فرصت مناسب دروزاه رقیب را تهدید و شاید موفق به گلزنی شوند. مربی و تیمی که هیچ شناختی از سیستم های دنیای فوتبال ندارند و حتی بازیکنان نمی توانند از خلاقیت های فردی خود برای موفقیت تیمی بهره ببرند! چنان آشفتگی در کالبد تیمی یووه بارز شده که حتی ساری که خود به دنبال تثبیت بی سیستمی و رسیدن به موفقیت با خلق بی سیستمی در دنیای فوتبال بود نیز در این آشفتگی خودساخته گرفتار شده و به نظر نمیرسد توان خارج شدن از آن را داشته باشد.
او که در پی خلق بی سیستمی به دنبال استفاده از هنر و خلاقیت فردی بازیکنانش بود حالا نه تنها بازی و هماهنگی تیمی را از یووه گرفته بلکه خلاقیت را نیز از ستارگان بیانکونری دور کرده و از این گروه تیمی بی انگیزه و بی برنامه ساخته که هیچ خطری برای رقبا ایجاد نمی کند. هر چه از فصل و زمان حضور او در یووه می گذرد یوونتوس از روح و فلسفه وجودی اش دورتر میشود و حالا با تعجب می پرسیم این همان یوونتوسی ست که با هر قهرمانی به قهرمانی دیگر می اندیشید و هرگز انگیزه خود را برای کسب مجدد جام های قهرمانی از دست نمی داد؟
در یووه ساری، اثری از تشنگی و خواسته همیشگی برای قهرمانی و پیروزی نمی بینیم یووه تبدیل به تیمی کم خطر برای رقبای سنتی و دیرینه خود شده که حالا می توانند به شکست دادن آن بیشتر از قبل فکر کنند و برنامه بریزند زیرا رقیب بزرگ قدیمی هیچ برنامه ای برای خارج شدن از وضیعت فعلی ندارد مگرآنکه مدیران از این آشفتگی که آنان را نیز گرفتار کرده بیرون آیند و هر چه زودتر برای خارج شدن از سردرگمی کنونی و بازگشت ماهیت بیانکونری اقدام نمایند.
